مــاه دعـا و ماه  نیــایش، مــه خــداست           وقت مُجیر گشته و جوشن؛ گه دعـاست

آمــد نـدا که بــار گنــاهــان بــیــاوریــد           بر گوش جان عبد خطا کار؛ این نـداست

صدها کبیره سرزده از من به محضرت           از کرده های خود خجلم بس که نارواست

هر شب به یــاد یک گنهــم آب می شوم           این مــاه، ماه تــوبــۀ از کـردۀ خطاست

من حاجتم، فقط به خدا عرض حاجت است           وقت دعای با تو، دل از هر محن جداست

شب ها میــان هیئت دل نــالــه سر کـنم           شوق است هر دمم به دل و شوق کربلاست

محشــر میـان دلهــره هـا دست من بگیر          رو کن به سـوی حقّ و بگو نوکرشماست